![[personal profile]](https://www.dreamwidth.org/img/silk/identity/user.png){kind=small}
novin_haPff. Pierwszy (lub drugi, zależy jak patrzeć) popełniony przeze mnie fanfic Prison Breakowy. Bardzo, bardzo spoilerowy, do 2x16 włącznie.
Ostrzeżenia: Spoilery. Moje skrzywienie na punkcie wtrąceń, czarne poczucie humoru i chyba to by było na tyle.
Dedykowane kochanym![[livejournal.com profile]](https://www.dreamwidth.org/img/external/lj-userinfo.gif)
kubis i pellamerethiel które dzielnie mnie w ten fandom wciągały, a ta pierwsza nawet widziała niezbetowaną wersję tegoż dzieła i nie oślepła (chyba).
Obietnice wyborcze i skutki uboczne
(nieopisane na ulotce dołączonej do opakowania)
Osiągnąwszy pewien wiek, każdy człowiek może się pochwalić kolekcją błędów i wypaczeń. Oczywistych pomyłek i drobnych (a czasami nie aż tak bardzo) idiotyzmów. Tragicznych w skutkach decyzji. Alexander Mahone nie jest tu żadnym wyjątkiem. Wręcz przeciwnie – każdy ma na koncie jakiś zarost w college’u, jakąś zbyt krótką spódniczkę przy rozmowie o pracę, nie taką farbę do włosów, pisany po pijaku e-mail, tatuaż z imieniem ukochanej ze szkoły średniej. Mahone… był w swoich pomyłkach nieco bardziej spektakularny.
Weźmy choćby Oscara Shalesa. Zabicie go nie było złym czynem – nie bardziej, niż zabicie wściekłego psa. Problem w tym, że mógł załatwić sprawę według podręcznika, zostawić to zadanie kochanej ojczyźnie i pani sprawiedliwości. Nie rozstałby się z Pam, nie znalazłby się w szponach Firmy i Kima, nie skończyłby na uspokajających tabletkach i nie spychałby schizofreników z wież. Wszyscy byliby szczęśliwsi.
A potem cała ta sprawa Scofielda i Burrowsa (chociaż dla niego zawsze Scofielda; to z jego mózgiem musi walczyć, jego przechytrzyć) która była, jest, jednym wielkim bagnem. W którą stronę nie pójdzie, czego nie zrobi, wszystko obraca się przeciw niemu. Na jaw wypłynęła sprawa Shalesa; pogrąża się głębiej w słodkim pastylkowym nawyku; o mały włos nie pociągnąłby za sobą własnego dziecka. Nie myślał jasno. Powinien był wiedzieć, że nie zawahają się, by uderzyć w najczulszy punkt.
Szumi mu w uszach, gdy schodzi po zardzewiałych stopniach. Tam, na ziemi, tłum oblega ciało Haywire’a. Bellick wyciągnął komórkę i dokądś zadzwonił, pewnie po karetkę i policję.
W drodze na dół Mahone zastanawia się, czy teraz Kim będzie chciał, by ktoś zajął się Bellickiem. Zaletą pastylek – jedną z ich zalet - jest to, że w tej chwili pozostaje mu to absolutnie obojętne.
*~*~*
W drodze na spotkanie z prawdziwą Caroline Reynolds Kellerman nie jest do końca pewien, co zrobi. Ale ten jeden raz może chyba pójść na żywioł, prawda? To dość dziwne uczucie, nie wiedzieć, czego się chce. Nowe, ale nie nieprzyjemne. Pozostawiające mu wybór.
Kiedy zmieniasz kurs o przysłowiowe 180 stopni, wywracasz na drugą stronę przysłowiowy płaszcz, zabierasz przysłowiowe zabawki i idziesz do (prawdopodobnie przysłowiowego) domu, to jest to dość naturalne, że dopadają cię wątpliwości.
Niby rozumie, że nie miał specjalnego wyboru. Nie przyszedł do Firmy wczoraj (nie, ta data jest związana z odejściem). Wie, jak takie rzeczy się rozgrywa – ba, sam takie rzeczy rozgrywał. On i Mahone mieli zabić uciekinierów, potem Mahone miał pozbyć się jego. Jedyne logiczne rozwiązanie. Aż się zdziwił, że Firma nie wzięła pod uwagę tego, że przejrzy ich plan.
Ale wszystko zaczęło się przecież wtedy, gdy odmówili mu rozmowy z Caroline. Gdy zignorowali jego własną opinię na ten temat i kazali mu pozbyć się Sary Tancredi. Której tak naprawdę nie miał ochoty zabijać. Oczywiście, zrobiłby to. Ale wahał się na tyle długo, że dało jej to szansę ucieczki. Szansę na późniejszy mało wyrafinowany zamach.
Myśli, że byłoby bardzo zabawnie przynieść jagodziankę, jeśli puszczą go na zakupy.
Myśli, że nie wie, czy żałuje, że spieprzył sprawę z tą wanną.
Ostrzeżenia: Spoilery. Moje skrzywienie na punkcie wtrąceń, czarne poczucie humoru i chyba to by było na tyle.
Dedykowane kochanym
kubis i pellamerethiel które dzielnie mnie w ten fandom wciągały, a ta pierwsza nawet widziała niezbetowaną wersję tegoż dzieła i nie oślepła (chyba).(nieopisane na ulotce dołączonej do opakowania)
Osiągnąwszy pewien wiek, każdy człowiek może się pochwalić kolekcją błędów i wypaczeń. Oczywistych pomyłek i drobnych (a czasami nie aż tak bardzo) idiotyzmów. Tragicznych w skutkach decyzji. Alexander Mahone nie jest tu żadnym wyjątkiem. Wręcz przeciwnie – każdy ma na koncie jakiś zarost w college’u, jakąś zbyt krótką spódniczkę przy rozmowie o pracę, nie taką farbę do włosów, pisany po pijaku e-mail, tatuaż z imieniem ukochanej ze szkoły średniej. Mahone… był w swoich pomyłkach nieco bardziej spektakularny.
Weźmy choćby Oscara Shalesa. Zabicie go nie było złym czynem – nie bardziej, niż zabicie wściekłego psa. Problem w tym, że mógł załatwić sprawę według podręcznika, zostawić to zadanie kochanej ojczyźnie i pani sprawiedliwości. Nie rozstałby się z Pam, nie znalazłby się w szponach Firmy i Kima, nie skończyłby na uspokajających tabletkach i nie spychałby schizofreników z wież. Wszyscy byliby szczęśliwsi.
A potem cała ta sprawa Scofielda i Burrowsa (chociaż dla niego zawsze Scofielda; to z jego mózgiem musi walczyć, jego przechytrzyć) która była, jest, jednym wielkim bagnem. W którą stronę nie pójdzie, czego nie zrobi, wszystko obraca się przeciw niemu. Na jaw wypłynęła sprawa Shalesa; pogrąża się głębiej w słodkim pastylkowym nawyku; o mały włos nie pociągnąłby za sobą własnego dziecka. Nie myślał jasno. Powinien był wiedzieć, że nie zawahają się, by uderzyć w najczulszy punkt.
Szumi mu w uszach, gdy schodzi po zardzewiałych stopniach. Tam, na ziemi, tłum oblega ciało Haywire’a. Bellick wyciągnął komórkę i dokądś zadzwonił, pewnie po karetkę i policję.
W drodze na dół Mahone zastanawia się, czy teraz Kim będzie chciał, by ktoś zajął się Bellickiem. Zaletą pastylek – jedną z ich zalet - jest to, że w tej chwili pozostaje mu to absolutnie obojętne.
*~*~*
W drodze na spotkanie z prawdziwą Caroline Reynolds Kellerman nie jest do końca pewien, co zrobi. Ale ten jeden raz może chyba pójść na żywioł, prawda? To dość dziwne uczucie, nie wiedzieć, czego się chce. Nowe, ale nie nieprzyjemne. Pozostawiające mu wybór.
Kiedy zmieniasz kurs o przysłowiowe 180 stopni, wywracasz na drugą stronę przysłowiowy płaszcz, zabierasz przysłowiowe zabawki i idziesz do (prawdopodobnie przysłowiowego) domu, to jest to dość naturalne, że dopadają cię wątpliwości.
Niby rozumie, że nie miał specjalnego wyboru. Nie przyszedł do Firmy wczoraj (nie, ta data jest związana z odejściem). Wie, jak takie rzeczy się rozgrywa – ba, sam takie rzeczy rozgrywał. On i Mahone mieli zabić uciekinierów, potem Mahone miał pozbyć się jego. Jedyne logiczne rozwiązanie. Aż się zdziwił, że Firma nie wzięła pod uwagę tego, że przejrzy ich plan.
Ale wszystko zaczęło się przecież wtedy, gdy odmówili mu rozmowy z Caroline. Gdy zignorowali jego własną opinię na ten temat i kazali mu pozbyć się Sary Tancredi. Której tak naprawdę nie miał ochoty zabijać. Oczywiście, zrobiłby to. Ale wahał się na tyle długo, że dało jej to szansę ucieczki. Szansę na późniejszy mało wyrafinowany zamach.
Myśli, że byłoby bardzo zabawnie przynieść jagodziankę, jeśli puszczą go na zakupy.
Myśli, że nie wie, czy żałuje, że spieprzył sprawę z tą wanną.
